Δεν
αρκεί ο λαός να αντιτάσσεται στα μνημόνια. Πρέπει να αντιτάσσεται στην
ουσία της πολιτικής που εφαρμόζεται με τα μνημόνια. Αυτά καθεαυτά τα μνημόνια
είναι ένα μέρος αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής που σαρώνει τα πάντα, γιατί ο
καπιταλισμός, αν δεν εντείνει την εκμετάλλευση για να εξασφαλίσει περισσότερα κέρδη
σε κάθε χώρα χωριστά και συνολικά, δεν μπορεί να υπάρξει σαν καπιταλισμός.
Είναι, λοιπόν, συστατικό στοιχείο της φύσης, της πολιτικής του.
Με
βάση αυτά τα στοιχεία, ήρθε η ώρα ώστε
πιο ολοκληρωμένα κάθε καλοπροαίρετος
άνθρωπος να σκεφτεί και να απαντήσει στο εξής: Γιατί διαψεύστηκαν παντού, όπως
και στην Ελλάδα, τόσο γρήγορα, τόσο δραματικά οι διακηρύξεις ότι μια δήθεν
φιλολαϊκή, αριστερή ή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση θα μπορούσε να επιβάλλει
καλύτερη διαχείριση σε όφελος του λαού, όπως υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποια ήταν η
αιτία αυτού του ραγδαίου κατήφορου που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ηταν κυρίως το ότι η
ηγεσία του και η κυβέρνηση που διαμορφώθηκε ήταν ψεύτες, μπαγαπόντηδες,
κορόιδεψαν το λαό κ.λπ.; Μπορούμε να τους προσάψουμε ό,τι χαρακτηρισμό θέλουμε
κι αυτό το δικαίωμα μας το δίνει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του. Ομως,
χρειάζεται προσοχή ώστε να καταλάβουμε ποιο είναι το ουσιαστικό πρόβλημα στην
πολιτική και το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα είναι ότι υποσχέθηκε πως θα
κάνει φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, κάτι που
αντικειμενικά δεν μπορεί να γίνει.
Κι αυτό είναι ίδιο με το πρόβλημα που υπήρξε
σε όλες τις σοσιαλδημοκρατικές και "νεοαριστερές" δυνάμεις σε όλο τον
κόσμο: Το ότι την πολιτική τους δεν την καθορίζουν οι όποιες προθέσεις, οι όποιες
υποσχέσεις τους. Την πολιτική τους στα πλαίσια του συστήματος την καθορίζουν οι
αμείλικτοι νόμοι και κανόνες που καθορίζουν την πορεία της καπιταλιστικής
οικονομίας. Δηλαδή, ο διεθνής ανταγωνισμός, το κυνήγι του κέρδους, η
καπιταλιστική ανάπτυξη που πατάει στην άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης
και των λαϊκών στρωμάτων και γεννάει τις καπιταλιστικές κρίσεις κ.λπ. Ετσι θα
απαντήσουμε στο τι έγινε σε μια σειρά χώρες που επιχειρήθηκε αυτού του τύπου η
διαχείριση. Τι έγινε στην Ιταλία με το κόμμα Δημοκρατικής Αριστεράς, με τη
συμμετοχή του ιστορικού ΚΚ Ιταλίας; Τι έγινε στη Γαλλία, με τη συμμετοχή του ΚΚ
Γαλλίας στην κυβέρνηση αστικής διαχείρισης με το Σοσιαλιστικό Κόμμα; Τι έγινε
σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως στην Κύπρο με το ΑΚΕΛ; Αντίστοιχα σε μια σειρά
χωρών της Λατινικής Αμερικής κ.λπ. Δεν ήταν, λοιπόν, αυτά τα κόμματα ένας
συνασπισμός απατεώνων, που χάρη στην ατιμία τους οδηγήθηκαν τα πράγματα εκεί
που οδηγήθηκαν. Ηταν το γεγονός - και γι' αυτό έχουν βαρύτατες ευθύνες - ότι
υποσχέθηκαν στο λαό να διαχειριστούν τον καπιταλισμό προς όφελός του, ότι θα
τον μεταρρυθμίσουν και μάλιστα στη φάση των γενικών του κρίσεων και της
παρακμής του.
Εδώ
βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα. Είναι αυταπάτη και απάτη ότι το καπιταλιστικό
σύστημα μπορεί να εξανθρωπιστεί. Αυτό το σύστημα δεν διορθώνεται.
Επομένως,
πρέπει ο καθένας να καταλήξει και να στρέψει τα βέλη του όχι μόνο ενάντια σε
αυτούς που κάθε φορά διαχειρίζονται το σύστημα, αλλά απέναντι στο ίδιο το
σύστημα και σε όλους τους εκπροσώπους του, κάθε παραλλαγής, όπως κι αν
εμφανίζονται. Είτε εμφανίζονται με συντηρητικό και νεοφιλελεύθερο μανδύα, είτε
με σοσιαλδημοκρατικό, "νεοαριστερό", εκσυγχρονιστικό κ.λπ., γιατί
πρέπει να προετοιμαζόμαστε ιδεολογικά και πολιτικά για την επόμενη φάση. Να
μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα νέα αναχώματα του συστήματος (...).
Η πάλη του λαού πρέπει
με τη δική μας συμβολή και βοήθεια να πάρει πιο ουσιαστικό, πολιτικό
περιεχόμενο. Να μην πέσει στις παγίδες του συστήματος, όπως έπεσε στο παρελθόν,
όταν πίστεψε ότι αν αλλάξει μια κυβέρνηση και έρθει μία άλλη - μέσα στα πλαίσια
αυτού του συστήματος - τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.
Χρειάζεται να συνδέσει
την πάλη του με τον αγώνα για λαϊκή εξουσία, για την ικανοποίηση του συνόλου
των λαϊκών αναγκών, των αναγκών της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Δηλαδή να
έχει εργασία, να μορφώνεται, να συμμετέχει και να αξιοποιεί τον πολιτισμό και
την πολιτιστική δημιουργία. Να έχει δωρεάν Υγεία και Περίθαλψη, Ασφάλιση και
ό,τι απαιτείται για τις ουσιαστικές ανάγκες κάθε ανθρώπου (...).
