Ξεκίνησε από χτες ο νέος κύκλος της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους «θεσμούς», για την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης». Καθόλου τυχαία, από τους υπουργούς που έκαναν «ποδαρικό», ήταν ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, με βασικό θέμα συζήτησης το Ασφαλιστικό.
Όλα τα σενάρια για το εύρος των ανατροπών
που ετοιμάζουν στην Κοινωνική Ασφάλιση παραμένουν ανοιχτά. Το σίγουρο είναι ότι η προετοιμασία του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου βρίσκεται στην τελική ευθεία και ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι να το καταθέσει μέσα στο Μάρτη.
Βέβαιο είναι, επίσης, ότι ακολουθούν ανατροπές στα Εργασιακά, στο συνδικαλιστικό νόμο, στο Φορολογικό, παραπέρα απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Επομένως, οι μέρες αυτές δεν μπορεί παρά να είναι μέρες προετοιμασίας και οργάνωσης για την επιτυχία της 48ωρης απεργίας.
Η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να επισκιάσει τα αντεργατικά της σχέδια, επικαλούμενη την κρισιμότητα του Προσφυγικού και την ανάγκη να υπάρξει συναίνεση στη διαχείρισή του. Σηκώνει σκόνη και προσπαθεί να δημιουργήσει συγχύσεις για την ταξική πολιτική της.
Δεν είναι άλλη, όμως, η πολιτική που χτυπάει τους πρόσφυγες από αυτήν που τσακίζει τους εργαζόμενους και το λαό στη χώρα μας.
Οι πρωταγωνιστές του δράματος που ζουν χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες είναι ίδιοι με τους πρωτεργάτες των μέτρων που αφαιρούν εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, φορτώνουν στις πλάτες του λαού την καπιταλιστική ανάκαμψη, όπως του φόρτωσαν την καπιταλιστική κρίση.
Δεν διστάζουν, μάλιστα, ακόμα και να οικειοποιηθούν τη γνήσια λαϊκή - ταξική αλληλεγγύη, για να σκεπάσουν τις ευθύνες τους και να εξαγνιστούν απέναντι στο λαό, που απλόχερα προσφέρει από το υστέρημά του για να ανακουφίσει τους ξεριζωμένους.
Δεν υπάρχει καλύτερη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες από την κλιμάκωση της πάλης ενάντια στην πολιτική που γεννάει τον πόλεμο και την προσφυγιά, ζυγίζει τους πρόσφυγες με το ζύγι του κεφαλαίου και, για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, διαλύει ό,τι έχει απομείνει όρθιο από μισθούς, δικαιώματα, συντάξεις.
Η μάχη που δίνει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ, που, μαζί με την κυβέρνηση, σαρώνουν το λαό, έχει την ίδια αξία με τον αγώνα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τους οργανισμούς που ανάβουν τη σπίθα του πολέμου και συνθλίβουν λαούς στις μυλόπετρες των άσβεστων ανταγωνισμών τους.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, η μάχη που δίνουν μήνες τώρα συνδικάτα και φορείς, με απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις, με αιχμή τα ζητήματα της Κοινωνικής Ασφάλισης, δεν έχει δρόμο επιστροφής, δεν υπάρχει πορεία προς τα πίσω. Η κλιμάκωση είναι η μόνη προοπτική και η επιτυχία της 48ωρης απεργίας είναι καθήκον όλων.
Το ποτήρι ξεχείλισε. Όχι μόνο επειδή το Ασφαλιστικό που έρχεται θα περιέχει μέτρα χειρότερα από εκείνα που έβγαλαν έως τώρα στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους και μικρομεσαίους αγρότες. Ούτε μόνο επειδή το «μενού» για το κεφάλαιο και τα κόμματά του περιέχει ακόμα χειρότερα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα στο άμεσο μέλλον.
Αλλά και επειδή η εικόνα με τους πρόσφυγες να σαπίζουν στα λασπόνερα, εγκλωβισμένοι και ρημαγμένοι, είναι ο καθρέφτης της πολιτικής που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα, προκειμένου να υπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
