Στην κοινή τους ανακοίνωση για την αυτοαποκαλούμενη “Κοινωνική
συμμαχία” ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, Επιμελητηρίων, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.λπ.,η Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων
Αθήνας, η Πανελλήνια
Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων Κατεργασίας Ξύλου, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Επαγγελματιών
Ιδιοκτητών Ελαφρών Φορτηγών, η Ομοσπονδία Βιοτεχνών Υποδηματοποιών,
η Πανελλήνια
Ομοσπονδία Εκδοτών Βιβλιοχαρτοπωλών και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συνταξιούχων
ΟΑΕΕ, αναφέρουν τα εξής:
«Όπως ενημερωθήκαμε (εκ των
υστέρων) από πρόσφατο δελτίο Τύπου που απέστειλε η ΓΣΕΒΕΕ σε όλες τις
ομοσπονδίες της, συγκροτήθηκε κατά τα λεγόμενά τους "κοινωνική"
συμμαχία με τη συμμετοχή των ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, επιμελητήρια,
επαγγελματικούς φορείς και τη “συνομοσπονδία”-σφραγίδα των συνταξιούχων, την
ΑΓΣΣΕ. Μάλιστα εξαγγέλθηκε και η πρώτη δημόσια δράση της, για τις 30 Μαΐου ως
“πανεθνική μέρα δράσης ενάντια στις ασκούμενες πολιτικές λιτότητας, ανεργίας
και υπερφορολόγησης”.
Όσο και αν μοιάζει με ευχάριστη
έκπληξη η εξαγγελία κινητοποιήσεων από τις ηγεσίες ΓΣΕΒΕΕ - ΕΣΕΕ, οι οποίες
συνήθως λάμπουν δια της απουσίας τους από οποιαδήποτε συλλογική αντίδραση
(πρόσφατη είναι η επίμονη άρνησή τους για οργάνωση κινητοποιήσεων ενάντια στις
κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς 1ης κατοικίας στις 12 Γενάρη, 21 Φλεβάρη,
ακόμα και την 1η Μάη, μέρα έναρξης των πλειστηριασμών για πάνω από 500 ευρώ
χρέη προς το δημόσιο), δυστυχώς ο πρότερος βίος τους αλλά και το γενικόλογο
πλαίσιο που κατέθεσαν οι εν λόγω “σύμμαχοι”, μας κάνουν να κρατούμε μικρό
καλάθι για τις πραγματικές επιδιώξεις τους.
Παρατηρούμε καταρχήν, ότι αν
και το δελτίο Τύπου που εκδόθηκε από τους συμμετέχοντες είναι γεμάτο ευχολόγια
για “παλινόρθωση της κοινωνίας και της οικονομίας”, για ανθρωποκεντρική χωρίς
αποκλεισμούς ανάπτυξη που θα στηρίζεται σε κράτος “δικαίου” και κοινωνική
“δικαιοσύνη” στο δια ταύτα, οι διεκδικήσεις που συμπεριλαμβάνονται στο πλαίσιό
τους θυμίζουν τη γνωστή παροιμία “όλο μέλι, μέλι και τηγανίτα τίποτα”.
Πραγματικά μας προκαλεί απορία:
Πώς μπορεί να υπάρξει
πραγματική προστασία της 1ης κατοικίας και της επαγγελματικής στέγης όταν ούτε
οι ίδιοι δεν ζητούν την κατάργηση των αντίστοιχων νόμων που τις προβλέπουν,
ούτε καν της κατάπτυστης τροπολογίας που ενσωματώθηκε και δίνει δυνατότητα πλειστηριασμών
για χρέη πάνω από μόλις 500 ευρώ (όσο δηλαδή μια εισφορά στο ταμείο και στην
εφορία);
Τι σόι κοινωνικό κράτος είναι
αυτό που θα παρέχει “δίχτυ ασφαλείας στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες”, όπως
λένε, όταν οι ίδιοι δεν ζητούν την κατάργηση των νόμων που τσάκισαν παροχές και
δικαιώματα, όταν δεν ζητούν την κατάργηση του αντιασφαλιστικού εκτρώματος που
διέλυσε συθέμελα συντάξεις και συνολικά τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης;
Όταν οι ίδιοι δεν ζητούν ούτε
ένα ευρώ αύξηση από τον κρατικό προϋπολογισμό για Υγεία, Παιδεία, στοιχειώδεις
παροχές για μας και τα παιδιά μας;
Πώς θα περιοριστεί η
υπερφορολόγηση αν δεν καταργηθούν τα διάφορα φοροχαράτσια, τα αντικειμενικά
κριτήρια, ο ΕΝΦΙΑ, το τέλος επιτηδεύματος; Αν δεν επιβληθεί αφορολόγητο όριο
12.000 ευρώ για κάθε αυτοαπασχολούμενο, προκειμένου να μπορεί να ζήσει την
οικογένειά του αλλά και να μπορεί να ανταπεξέλθει στις οικονομικές υποχρεώσεις
της μικροεπιχείρησής του, σε συνθήκες που τα χρέη παραμένουν και η εργασία του
διεξάγεται σε όλο και πιο ασφυκτικές συνθήκες λόγω της κυριαρχίας των μεγάλων
επιχειρήσεων;
Δυστυχώς διαπιστώνουμε ότι η
“κοινωνική” συμμαχία δεν λέει κουβέντα για τα παραπάνω πιεστικά προβλήματα που
αφορούν χιλιάδες συναδέλφους, αντίθετα νομιμοποιεί θα λέγαμε την διατήρηση των
νόμων αυτών, που υποτίθεται ότι θα ήταν έκτακτοι.
Μήπως όμως ακούμε για πρώτη
φορά και τις γνωστές παροτρύνσεις τους για διεκδίκηση ενός Εθνικού Στρατηγικού
Σχεδίου για την ανάπτυξη;
Και εδώ οι προβλέψεις των
“συμμάχων” που διεκδικούν έξυπνες εναλλακτικές πολιτικές που θα φέρουν ανάπτυξη
για όλους, όπως έχουμε διαπιστώσει και στο παρελθόν, δεν είναι το δυνατό τους
χαρτί. Άλλωστε πρόκειται για τις ίδιες ηγεσίες που στο παρελθόν αποθέωναν τη
Στρατηγική της ΕΕ για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, που δήθεν θα έβαζε
τις μικροεπιχειρήσεις μας, στην αγορά της ΕΕ και θα τους πρόσφερε πρόσβαση και
“στου πουλιού το γάλα”.
Τότε λοιδορούσαν με θράσος
σωματεία και συναδέλφους που προβληματίζονταν από το φιλομονοπωλιακό χαρακτήρα
των κατευθύνσεων της ΕΕ, από το γεγονός ότι πάντα θεωρούσε τις
μικροεπιχειρήσεις μας διαρθρωτικό πρόβλημα που έπρεπε να ξεπεραστεί.
Μήπως τα “8 χρόνια λιτότητας”
και “οικονομικής δυσπραγίας και κοινωνικής καχεξίας”, που τώρα οι ίδιοι
διαπιστώνουν με περισσή θλίψη δεν ήταν το εύλογο αποτέλεσμα αυτού του δρόμου
ανάπτυξης και των πολιτικών που τον συνόδευαν στον οποίο οι ανάγκες των πολλών
πάντα θυσιάζονταν στην ιερή αγελάδα της ανταγωνιστικότητας, του κέρδους δηλαδή
του μεγάλου κεφαλαίου και των μονοπωλίων;
Στο όνομα άλλωστε της
“επιστροφής στην κανονικότητα” αυτού του δρόμου, δεν φόρτωσαν όλες οι
κυβερνήσεις στις πλάτες μας, με τη σημερινή να αναδεικνύεται πρωταθλητής στη
βρώμικη δουλειά και στην εξαπάτηση, το λογαριασμό της πολύχρονης οικονομικής
κρίσης;
Ακόμα και έτσι όμως προκαλεί
πραγματικά έκπληξη σε κάθε καλοπροαίρετο αυτοαπασχολούμενο το γεγονός ότι δεν
βρήκαν ούτε μια λέξη να πουν γα την κατάργηση έστω ενός από τους 600 και πάνω
εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων, τους οποίους απ’ ότι φαίνεται κυβέρνηση -
ΕΕ - ΔΝΤ θεωρούν ένα το κρατούμενο προκειμένου, όπως μας λένε τώρα, “να
σταθεροποιηθεί μια ανάπτυξη χωρίς τις στρεβλώσεις του παρελθόντος”.
Οι ηγεσίες των ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ
προσπαθούν να το παίξουν προστάτες του δήθεν ενιαίου επιχειρηματικού κόσμου,
ειδικά της μικρομεσαίας, όπως λένε, επιχειρηματικότητας, τσουβαλιάζοντας μαζί
επιχειρήσεις με εκατομμύρια ευρώ τζίρο με χιλιάδες επαγγελματίες που κυνηγάνε
καταχρεωμένοι το μεροκάματο.
Ο διαχωρισμός που κάνουν τώρα
στη ΓΣΕΒΕΕ, με τα θεωρητικά πονήματα του ΙΜΕ, για επιχειρηματικότητα ευκαιρίας
και επιχειρηματικότητα ανάγκης είναι ενδεικτικός και δεν τους σώνουν
μαυρογυαλούρικες ατάκες του στυλ “όλοι είναι παιδιά της ΓΣΕΒΕΕ”. Γιατί ξεχνούν
να μας πουν ότι απ’ ότι φαίνεται, έχουν παιδιά και αποπαίδια.
Αυτό επιβεβαιώνουν τα αιτήματα
που συμπεριλαμβάνονται στο πλαίσιο της συμμαχίας τους, που αντανακλούν τις
επιδιώξεις των μεγαλύτερων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αυτών που επιτυγχάνουν
μεγάλους τζίρους και διεκδικούν να συνεχίσουν τις μπίζνες τους μαζί με τα
μονοπώλια στο νέο γύρο της ανάπτυξης.
Άλλωστε για τα δικά τους μάτια
βάφτισαν το πολυνομοσχέδιο του Γενάρη (βλ. κατασχέσεις από 500 ευρώ) ως
“αναπτυξιακό”, για τα δικά τους μάτια “ιδρώνουν “ στους κοινωνικούς διαλόγους
και στα φόρουμ για τις αναπτυξιακές προοπτικές της οικονομίας ζητώντας
περισσότερη “οικονομική δημοκρατία, φοροαπαλλαγές, στοχευμένες χρηματοδοτήσεις,
στήριξη για εξωστρέφεια, αναπτυξιακά κίνητρα, σχέδια που πάντα, ακόμα και τις
“καλές μέρες” αφορούσαν λίγους αυτοαπασχολούμενους.
Τι σχέση έχουμε εμείς οι
χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι που πολλές φορές δεν ήταν καν δική μας επιλογή η
βιοτεχνία, το μικρεμπόριο, γενικά η αυτοαπασχόληση (πόσο μάλλον στις σημερινές
συνθήκες που πολλοί δεν μπορούν ούτε να κλείσουν λόγω των υπέρογκων χρεών και
της διογκωμένης ανεργίας). Που εκεί μας έριξαν η οικονομία και η πολιτική που
υπηρετεί τα μονοπώλια.
Εν κατακλείδι, οφείλουμε να
διατυπώσουμε και εμείς τα συμπεράσματά μας για τη συγκρότηση της λεγόμενης
“κοινωνικής” συμμαχίας.
Συμμαχία μπορεί να είναι, δεν
το αρνούμαστε. Κοινωνική
συμμαχία δεν είναι ανάμεσα στην πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων και σε
διάφορους κλάδους μισθωτών, συνταξιούχων κ.λπ. Σίγουρα μοιάζει να χωρά και
άλλους, αν αναλογιστούμε ότι οι ίδιοι οι συνυπογράφοντες σύμμαχοι μόλις χθες
“χώρεσαν” δίπλα τους τον ΣΕΒ, το ΣΕΤΕ, την Ένωση Τραπεζιτών, την Ένωση Εφοπλιστών,
συνυπογράφοντας κοινή δήλωση για ένα (έκπληξη!) Εθνικό Στρατηγικό Αναπτυξιακό
σχέδιο (μέσα Φλεβάρη, ΟΚΕ) ξεχνώντας ότι για όλους αυτούς, οι χιλιάδες
αυτοαπασχολούμενοι ευθύνονται για την “φτώχεια των εθνών” (ΣΕΒ, 2017).
Αν αυτές είναι οι “υγιείς
δυνάμεις” με τις οποίες θέλουν να μαζικοποιήσουν τη συμμαχία τους, τους λέμε
πολύ απλά “ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε” σε μια συμμαχία των μεγάλων
ενάντια στους μικρούς.
Σας καλούμε να κλείσετε τα
αυτιά στις σειρήνες της ψευδεπίγραφης “κοινωνικής” συμμαχίας που εφηύραν οι
πλειοψηφίες της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ και οι σύμμαχοί τους, πίσω από κλειστές
πόρτες.
Οι ηγεσίες αυτές δεν μπορούν,
ούτε θέλουν να εγγυηθούν την οργάνωση της πάλης για τα δικαιώματά μας, για να
αντιμετωπιστεί η πολιτική που μας οδηγεί στα χρέη και τα λουκέτα.
Για μία ακόμα φορά προσφέρουν
υπηρεσίες στην κυβέρνηση, νομιμοποιώντας μια οικονομική ανάπτυξη βασισμένη στην
εκμετάλλευση, στα λουκέτα και τις συντάξεις-φιλοδωρήματα, στην παραπέρα
διεύρυνση της ιδιωτικοποίησης στην Υγεία, την Παιδεία, την Κοινωνική Πρόνοια.
Τα όμορφα λόγια τους δεν
μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα:
Ότι τα λαϊκά αιτήματα για
κάλυψη των διευρυνόμενων αναγκών συγκρούονται αντικειμενικά με τις επιδιώξεις
των μονοπωλίων.
Εμείς έχουμε βρεθεί και θα
ξαναβρεθούμε μαζί τους εργατοϋπάλληλους, τους βιοπαλαιστές αγρότες,
επιστήμονες, τεχνικούς, άνεργους και συνταξιούχους.
Αυτή είναι η δική μας Κοινωνική
Συμμαχία.
Σε αυτή την κατεύθυνση
συναντώνται οι αγωνίες όλων των λαϊκών στρωμάτων. Στις κοινές ανάγκες και
ενάντια στον κοινό αντίπαλο, αναπτύσσεται και ωριμάζει από τα κάτω η κοινή
δράση και συμμαχία των βιοπαλαιστών αυτοαπασχολούμενων με τους εργαζόμενους και
το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα, τη φτωχή αγροτιά και τους αγροτικούς
συλλόγους και ομοσπονδίες, άλλους μαζικούς φορείς γυναικών και νεολαίας που
κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση.
Αυτή η δράση και πραγματική
κοινωνική συμμαχία έχει ήδη δώσει ορισμένα θετικά δείγματα γραφής στους αγώνες
που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια (ενάντια στα μνημόνια και τους
εφαρμοστικούς νόμους τον αντιασφαλιστικό νόμο, για τη νομοθέτηση της Κυριακής
Αργίας, τώρα ενάντια στις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς) και πρέπει να
τη στηρίξουμε και να την ενδυναμώσουμε με τη συμμετοχή μας, όχι να την
“θυσιάσουμε” στις επιδιώξεις και τις αυταπάτες που καλλιεργούν απλόχερα οι
συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΒΕΕ-ΕΣΕΕ και οι σύμμαχοί τους, που
άλλωστε διαθέτουν και αυτοί αντίστοιχες περγαμηνές στην εξαπάτηση και τον
αποπροσανατολισμό, όπως η ΓΣΕΕ που αποτελεί στην πράξη σταθερό εκπρόσωπο του
εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Οι ομοσπονδίες που υπογράφουμε
αυτό το κάλεσμα, μαζί με σωματεία και άλλες ζωντανές δυνάμεις που δρουν στο
συνδικαλιστικό κίνημαμ έχουμε από καιρό χαράξει αγωνιστικό διεκδικητικό δρόμο
για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, αναγνωρίζοντας ότι η σύγκρουση με το
μεγάλο κεφάλαιο και τις πολιτικές που υπηρετούν τα συμφέροντά του, τη
στρατηγική της ανταγωνιστικότητας και του ευρωμονόδρομου, είναι ο δικός μας
μονόδρομος.
Σε αυτό το δύσκολο αλλά
αναγκαίο δρόμο καλούμε και τα υπόλοιπα σωματεία, τους χιλιάδες
αυτοαπασχολούμενους, για να πολλαπλασιάσουμε τη δύναμη μας.
Συνεχίζουμε πιο δυναμικά τον
αγώνα μας!
Μαζικοποιούμε τα σωματεία μας
μετατρέποντάς τα σε κέντρα αντίστασης και πάλης!
Αλλάζουμε τους συσχετισμούς!
Χτίζουμε τη δική μας συμμαχία!
Τα αιτήματά μας είναι δίκαια,
αφορούν την επιβίωσή μας, την επιβίωση των οικογενειών μας. Απαιτούμε εδώ και
τώρα:
Καμιά κατάσχεση, κανένας
πλειστηριασμός στην πρώτη κατοικία, την επαγγελματική στέγη, τα εργαλεία και τα
μέσα εργασίας από δάνεια που βρίσκονται στο κόκκινο. Κατάργηση των κατασχέσεων
και των πλειστηριασμών για χρέη στον ΟΑΕΕ.
Διαγραφή τόκων και προσαυξήσεων
για τα χρέη προς τις τράπεζες. Κούρεμα του κεφαλαίου κατά 30% για τους εν
ενεργεία αυτοαπασχολούμενους και κατά 50% για όσους έκλεισαν την επιχείρησή
τους.
Επαναφορά του αφορολόγητου για
τους αυτοαπασχολούμενους. Ατομικό αφορολόγητο όριο στις 12.000 ευρώ
προσαυξημένο κατά 3.000 για κάθε παιδί. Φορολογία στο πραγματικό εισόδημα,
κατάργηση των τεκμηρίων, του τέλους επιτηδεύματος, του ΕΝΦΙΑ. Αύξηση της
φορολογίας προοδευτικά στο 45% για το μεγάλο κεφάλαιο.
Ακατάσχετος τραπεζικός
λογαριασμός που να καλύπτει τις απαραίτητες λειτουργίες κάθε μικροεπιχείρησης.
Αποσύνδεση των ασφαλιστικών
οφειλών από την πρόσβαση σε παροχές Υγείας - Πρόνοιας - Περίθαλψης. Δωρεάν
πρόσβαση για όλους τους αυτοαπασχολούμενους και τις οικογένειές τους σε
ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και υπηρεσίες υψηλού επιπέδου. Επίδομα τοκετού και
επίδομα μητρότητας (6μηνο). Αντίστοιχη μέριμνα για τους παιδικούς σταθμούς σε
κάθε δήμο.
Αναπλήρωση των απωλειών στις
συντάξεις και κατάργηση των νέων αυξήσεων στις εισφορές. Όρια συνταξιοδότησης
στα 60 χρόνια για τους άντρες και στα 55 για τις γυναίκες. Σύνταξη με βάση τις
καταβεβλημένες εισφορές, για όσους αυτοαπασχολούμενους έχουν συμπληρώσει
συντάξιμη ηλικία, και δεν μπορούν να ρυθμίσουν τμήμα ή το σύνολο των οφειλών
τους. Οριστική διαγραφή όσων οφειλών απομείνουν.
Άμεση νομοθετική κατοχύρωση της
κυριακάτικης Αργίας. Κατάργηση των νόμων που απελευθερώνουν τα ωράρια
λειτουργίας».
