πάει λέγοντας. Υπονοείται, δηλαδή, ότι οι προκλήσεις στο Αιγαίο αποτελούν επικοινωνιακό εργαλείο του Ερντογάν, για να ανεβάσει τα ποσοστά του και να διασφαλίσει μετεκλογικές συνεργασίες.
Από την άλλη, εκφράζονται προσδοκίες και «αισιοδοξία» ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα οδηγήσει σε «μείωση των εντάσεων». Ολα αυτά, βεβαίως, κρύβουν την ουσία του ζητήματος. Οτι, δηλαδή, οι διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο, όπως και στην Κύπρο, η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, πέρα από πάγιες και σταθερές επιλογές της τουρκικής αστικής τάξης, οξύνονται στο φόντο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή.
Τελικά, η αναγωγή της τουρκικής επιθετικότητας σε ένα επικοινωνιακό εσωτερικού χαρακτήρα ζήτημα της Τουρκίας ενισχύει τον εφησυχασμό, διαστρεβλώνει την αιτία και κυρίως αποκρύπτει τις ευθύνες της ελληνικής αστικής τάξης και της κυβέρνησης, που σπέρνει αυταπάτες για ευρωΝΑΤΟικές «εγγυήσεις» στην υπεράσπιση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων, την ίδια ώρα που βαθαίνει η ελληνική εμπλοκή στους ανταγωνισμούς.
Η τουρκική επιθετικότητα αυξάνεται παράλληλα και σε συνάρτηση με τη συνολική όξυνση των ανταγωνισμών στην περιοχή, όπου ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στη σύγκρουσή τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως η Ρωσία, η Κίνα κ.τ.λ., αιματοκυλούν τους λαούς και ανοίγουν «φόρα παρτίδα» το ζήτημα της αλλαγής και της επαναχάραξης συνόρων.
Κομμάτι αυτού του πολύπλευρου παζαριού, που βυθίζει όλο και πιο βαθιά στη δίνη του ιμπεριαλιστικού πολέμου τους λαούς της περιοχής και προκαλεί μεγάλα «διλήμματα» και ανακατατάξεις στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, είναι και οι κινήσεις της Τουρκίας: Η εισβολή στη Συρία, όπως και προηγούμενα στο Ιράκ, όπου διατηρεί στρατό, η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης, οι προκλήσεις σε Αιγαίο και κυπριακή ΑΟΖ.
Αυτήν την ουσία συγκαλύπτουν με τις επιφανειακές και αναποδογυρισμένες αναλύσεις τους τα αστικά επιτελεία και μαζί τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που για λογαριασμό της αστικής τάξης βάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα, όπως και συνολικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο «ζύγι» των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή. Η κυβέρνηση έχει μεγάλες ευθύνες για τον επικίνδυνο εφησυχασμό που καλλιεργεί, τόσο για τις εξελίξεις όσο και για το ρόλο ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που τους παρουσιάζει ως «εγγυητές» τάχα της «ασφάλειας» και της «σταθερότητας» στην περιοχή.
Σε κάθε περίπτωση, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις επιδρά και το συνολικότερο παζάρι Τουρκίας - ΕΕ και βεβαίως η προσπάθεια του ΝΑΤΟικού παράγοντα να αποτρέψει την παραπέρα σύσφιξη των σχέσεων της Τουρκίας με τη Ρωσία.
Ανεξάρτητα από τους ιδιαίτερους λόγους για τους οποίους ο Ερντογάν επέλεξε σε αυτήν τη φάση να επισπεύσει τις εκλογές, ο λαός χρειάζεται να δει καθαρά κάτω από την επιφάνεια τους ανταγωνισμούς και τα συμφέροντα των αστικών τάξεων που δημιουργούν μεγάλους κινδύνους. Είναι αυτά τα συμφέροντα, όπως και συνολικά το σύστημα που γεννάει εκμετάλλευση και πολέμους, που πρέπει να βάλει στο στόχαστρο της πάλης του, από κοινού με τους γειτονικούς λαούς..
