να τη γιορτάζουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους,
αφού μέσω αυτής της διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης ξεδίπλωσαν τα προηγούμενα χρόνια μια πρωτοφανέρωτη επίθεση στα δικαιώματα των λαών. Αυτοί οι εορτασμοί δεν μπορούν να κρύψουν ούτε τον αντιδραστικό - αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ ούτε και τους ανταγωνισμούς που δυναμώνουν εντός της συμμαχίας, θέτοντας σε αμφισβήτηση την ίδια τη συνοχή της και αναδεικνύοντας τη σαπίλα και παρακμή της καπιταλιστικής παραγωγής.
2. Η ΕΟΚ δημιουργήθηκε ως καπιταλιστικός πόλος απέναντι στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ΗΠΑ στήριξαν την ίδρυση της ΕΕ - ως ανάχωμα στην αυξανόμενη επιρροή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη - παρόλο που έβλεπαν σ' αυτήν έναν μελλοντικό ανταγωνιστή. Και η ΕΟΚ και η συνέχειά της, η ΕΕ, έχουν στο πιστοποιητικό γέννησής τους την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και με άλλα κέντρα, όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, σήμερα η Κίνα, η Ρωσία κ.λπ. Οι 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ, που αποτέλεσαν την ιδρυτική πράξη της ΕΕ, το 1992, ήταν το μεγάλο Μνημόνιο σε βάρος των λαών της Ευρώπης, δίνοντας δυνατότητα διεύρυνσης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, αύξησης της κερδοφορίας τους. Εχουν την υπογραφή τους στους αιματηρούς πολέμους των ιμπεριαλιστών σε βάρος των λαών, όπως στη Γιουγκοσλαβία.
3. Με την παρουσία στην ΕΟΚ και την ΕΕ, το ελληνικό κεφάλαιο πέτυχε σημαντική συσσώρευση και εξαγωγή κεφαλαίων, ιδιαίτερα στις γειτονικές βαλκανικές χώρες, που συνέβαλαν στην ισχυροποίηση ελληνικών επιχειρήσεων και μονοπωλιακών ομίλων. Αναβαθμίστηκε γεωπολιτικά. Μετά την εκδήλωση της κρίσης, επιδεινώθηκε η θέση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Ταυτόχρονα, η δημοσιονομική διαχείριση της κρίσης αποδείχτηκε πιο δύσκολη σε συνθήκες Νομισματικής Ενωσης και διακρατικού δημοσιονομικού ελέγχου. Αυτό δεν αναιρεί ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ εξυπηρέτησε τα πιο δυναμικά τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου και συνέβαλε στη θωράκιση της πολιτικής του εξουσίας. Γι' αυτό άλλωστε στηρίχτηκε από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις.
5. Ολες αυτές οι δυνάμεις υπερασπίστηκαν την ΕΕ και το ευρώ, όπως παλιότερα οι πολιτικοί τους προκάτοχοι την ΕΟΚ, ως μια νομοτελειακή και ανεπίστρεπτη διαδικασία ολοκλήρωσης, που δήθεν δεν μπορούσε να κατανοήσει το ΚΚΕ. Ο ΣΥΝ και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε την άποψη ότι σε εθνικό επίπεδο δεν μπορεί να γίνει καμία αλλαγή υπέρ του λαού, πέρα από την εναλλαγή κάποιων κυβερνήσεων και φυσικά χωρίς να θίγει τις σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Οτι ή θα αλλάξουν ταυτόχρονα τα πράγματα στην Ευρώπη και παγκόσμια ή πουθενά. Αυτό ισχύει και για τις δυνάμεις εκείνες που αργότερα αποσπάστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα εμφανίζονται ως «αντι-ευρώ», «αντι-ΕΕ» δυνάμεις.
6. Οι παραπάνω χρεοκοπημένοι μύθοι δίνουν τη θέση τους, τώρα, στην απάτη για «διόρθωση της ΕΕ», για «επιστροφή στις ρίζες και τις αξίες των ιδρυτών της». Πρωταγωνιστής της νέας εξαπάτησης είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μαζί με τη χρεοκοπημένη παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη. Ομως, η ΕΕ μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει για τους εργαζόμενους, γιατί χειρότερος γίνεται ο ίδιος ο καπιταλισμός. Δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στα σχετικά καλύτερα επίπεδα διαβίωσης που διαμορφώθηκαν σε άλλη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού και με καθοριστική την επίδραση των κατακτήσεων των σοσιαλιστικών χωρών. Εξίσου παραπλανητική είναι και η θέση της ΝΔ και άλλων δυνάμεων, που αποδίδουν το βάθος της κρίσης στην Ελλάδα στη «λειψή» εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων της ΕΕ, που συνεχίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
7. Σήμερα, στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης και των δυσκολιών στο ξεπέρασμά της, οξύνονται οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ. Αποδεικνύεται ότι η ΕΕ / Ευρωζώνη, όπως κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, ως καπιταλιστική ένωση, δεν μπορεί να είναι συνεκτική διακρατική συμμαχία. Η ύπαρξή της σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί την ανισομετρία στην παραγωγική ανάπτυξη, ανάμεσα στα μονοπώλια και τα καπιταλιστικά κράτη, που είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα. Δεν αναιρεί το γεγονός ότι η αναπαραγωγή του κεφαλαίου διενεργείται κυρίως στο πλαίσιο των εθνικών κρατών. Το εθνικό αστικό κράτος παραμένει το βασικό όργανο διασφάλισης της οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου. Παραμένει βασικό πεδίο ανάπτυξης της ταξικής πάλης, που φυσικά απαιτεί και την ανάγκη συντονισμού σε περιφερειακό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο επίπεδο.
8. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο συσχετισμός μεταβλήθηκε και μέσα στον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ, υπέρ της Γερμανίας και σε βάρος της Γαλλίας και της Ιταλίας. Πάνω σ' αυτό το έδαφος περιπλέκονται τα διλήμματα της αστικής πολιτικής στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας ζητούν χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, ώστε να διαχειριστούν τα ελλείμματά τους από καλύτερες θέσεις, σε σχέση με άλλα κράτη - μέλη που δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Ζητούν εμβάθυνση της ενοποίησης, ώστε να αναλάβει η Γερμανία στην πράξη ρόλο εγγυητή για τα υπερχρεωμένα κράτη και τις προβληματικές μεγάλες τράπεζες της ΕΕ. Δυναμώνει η συζήτηση για «ΕΕ πολλών ταχυτήτων», με βάση τις προτάσεις Γιούνκερ. Ισχυροποιείται - προσωρινά - το αστικό ρεύμα του προστατευτισμού στην οικονομία, ως επιλογή τμημάτων του κεφαλαίου, για να αμυνθούν στην επιδείνωση των όρων ανταγωνιστικότητάς τους. Σε πολιτικο-ιδεολογικό επίπεδο η όξυνση των ανταγωνισμών στην ΕΕ εκφράζεται με την ενίσχυση των αντιδραστικών φυγόκεντρων τάσεων, την άνοδο του αστικού «ευρωσκεπτικισμού» στη Γαλλία, στην Ιταλία και σ' άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, με πιο χαρακτηριστική εκδήλωση το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος.
9. Οι διαφορές τους δεν τους εμποδίζουν να κλιμακώνουν από κοινού την επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Παίρνουν μέτρα καταστολής σε βάρος των εργατικών - λαϊκών κινημάτων. Καλλιεργούν τον αντικομμουνισμό, την παραχάραξη της Ιστορίας, με τη θεωρία των δύο άκρων και την εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού. Υποθάλπουν εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις. Η ΕΕ ενισχύει τη στρατιωτικοποίησή της. Προβάλλει το στρατιωτικό πεδίο ως προνομιακό έδαφος ενισχυμένης συνεργασίας ανάμεσα σε κράτη - μέλη. Μέσα από εσωτερικές αντιθέσεις και εύθραυστες συμμαχίες, αυτοτελώς και συμπληρωματικά με το ΝΑΤΟ, σχεδιάζεται η αναβάθμιση ευρωπαϊκών στρατιωτικών σωμάτων και στρατηγείων, που δίνουν ώθηση στην εντεινόμενη κούρσα των εξοπλισμών. Στόχος της ΕΕ είναι να θωρακίσει και με τα όπλα τα συμφέροντα των ευρωενωσιακών ομίλων, των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών της. Να εξασφαλίσει και να ενισχύσει τη στρατιωτική της παρουσία, στο πλαίσιο και του ανταγωνισμού με ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, σε περιοχές που εκδηλώνονται πόλεμοι και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Βεβαίως, η διαμόρφωση μιας τέτοιας ενιαίας πολιτικής διαπερνιέται από αντιφάσεις. Στο βωμό αυτών των οξυνόμενων ανταγωνισμών δεν πρέπει να χύσουν το αίμα τους οι λαοί.
10. Το επόμενο διάστημα δεν αποκλείεται οι κλυδωνισμοί στην ΕΕ / Ευρωζώνη να οδηγήσουν σε αποπομπή κρατών - μελών ή να επικρατήσουν στις αστικές τάξεις χωρών απόψεις ότι η έξοδος από αυτές τις συμμαχίες, η αναζήτηση άλλων συμμαχιών, υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους. Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι η κυρίαρχη γραμμή της αστικής πολιτικής στην Ελλάδα θεωρεί δεδομένη την παραμονή της χώρας στην ΕΕ / Ευρωζώνη. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το ΚΚΕ θα δώσει αποφασιστικά τη μάχη για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Θα παλέψει ώστε ο λαός να οργανώσει τον αγώνα του ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, που θα συνεχιστεί με διάφορες μορφές, όπως σε μια απότομη μεγάλη υποτίμηση του νομίσματος ή μια ανεξέλεγκτη κερδοσκοπική αισχροκέρδεια (π.χ. μαύρη αγορά προϊόντων επείγουσας λαϊκής κατανάλωσης), σε κάθε περίπτωση εξαιτίας της επιδίωξης του κεφαλαίου να φορτώσει την όποια ζημιά του στο λαό. Το ΚΚΕ θα καλέσει το λαό να μην επιλέξει αν θα χρεοκοπήσει με ευρώ ή δραχμή, να έρθει σε ρήξη συνολικά με την εξουσία του κεφαλαίου, για άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας.
11. Αυτή είναι και η θεμελιακή διαφορά του ΚΚΕ από τις δυνάμεις του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού» στην Ευρώπη και την Ελλάδα, που μιλάνε για έξοδο από την Ευρωζώνη ή και την ΕΕ, ως στοιχείο ενίσχυσης της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας. Ετσι βάζουν εμπόδια στο ριζοσπαστισμό, στην αντικαπιταλιστική πάλη, παίζουν το παιχνίδι των αντιθέσεων μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, αλλά και μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου. Πάνω από όλα καλλιεργούν την αυταπάτη ότι μπορεί ένας καπιταλισμός με εθνικό νόμισμα να είναι καλύτερος ή πιο δίκαιος από τον σημερινό. Οι εξελίξεις στη Βρετανία δικαιώνουν τη θέση του ΚΚΕ.
12. Ο διαχωρισμός που επιχειρείται ανάμεσα σε «ευρωπαϊκά - αντιευρωπαϊκά» κόμματα είναι ψευδεπίγραφος, ύπουλος. Επιχειρεί να ταυτίσει τη δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ με τον αστικό «ευρωσκεπτικισμό», τον εθνικισμό, ακόμη και με φασιστικές δυνάμεις. Να βάλει στο ίδιο τσουβάλι τα «ευρωσκεπτικιστικά» κόμματα, με κόμματα όπως το ΚΚΕ, που η αντίθεσή του στην ΕΕ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη διεθνιστική αλληλεγγύη, την κοινή δράση των λαών και των κινημάτων, την ανάγκη το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε κάθε χώρα να αξιοποιήσει τα ρήγματα μέσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, για την αποδυνάμωσή τους. Να συνδέσει την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που - όσο υπάρχει - θα οδηγεί σε τέτοιες αντιλαϊκές συμμαχίες. Το ΚΚΕ αντιπαλεύει σταθερά τόσο τον εθνικισμό, τις φασιστικές θεωρίες, όσο και τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, που αποτελούν τις δύο όψεις της ιδεολογίας και πολιτικής της άρχουσας τάξης.
13. Το ΚΚΕ απευθύνεται στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα της χώρας. Υπάρχει πλούσια πείρα, που αποδεικνύει ότι η ΕΕ δεν είναι η Ευρώπη των λαών, αλλά μια «συμμαχία λύκων». Η Ελλάδα έχει μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες, που μπορούν να απελευθερωθούν μόνο με την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής από την εργατική εξουσία, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής, όλης της οικονομίας. Διαθέτει έμπειρο, πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, σημαντικές ενεργειακές πηγές, αξιόλογο ορυκτό πλούτο, βιομηχανική, βιοτεχνική και αγροτική παραγωγή. Αυτό που απαιτείται είναι να φύγει από τη μέση η καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, το καπιταλιστικό κέρδος ως κίνητρο της παραγωγής. Να αποδεσμευτεί η χώρα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί στην απομόνωση, όπως λένε. Αντίθετα, αν η πάλη για αυτήν την προοπτική δυναμώσει σε κάθε χώρα, οι λαοί θα ενώνονται πραγματικά, θα αναπτύσσονται σχέσεις ισότιμης συνεργασίας, θα γίνονται βήματα στο δρόμο για την Ευρώπη του σοσιαλισμού.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
23 Μάρτη 2017
