κέρδη του κεφαλαίου, προαποφασισμένες πολύ πριν από την κρίση. Υπενθύμισε, επίσης, την εκτίμηση ότι το τέλος των μνημονίων δεν σημαίνει τέλος της αντιλαϊκής πολιτικής, πολύ περισσότερο που επίσημα τόσο η Ελλάδα όσο και άλλα κράτη έχουν τεθεί από το Γενάρη του 2014 σε μόνιμη επιτήρηση στο πλαίσιο της ΕΕ.
Αλλωστε, σε αυτό που έγινε κριτική από πλευράς των επιτροπών του Ευρωκοινοβουλίου είναι το κατά πόσο νομιμοποιείται θεσμικά ή τρόικα, αν υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα και αν χρειάζονται θεσμικοί μηχανισμοί εποπτείας. Θυμίζουμε ότι πριν από μια βδομάδα σε ενισχυμένη επιτήρηση από την Κομισιόν τέθηκαν η Γαλλία και η Ιταλία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναδείξει σε μείζον θέμα την επιτροπή ελέγχου της τρόικας, κατηγορώντας μάλιστα την κυβέρνηση ότι δεν την αξιοποιεί ως όφειλε. Η«Αυγή», χτες, σημείωνε ότι η έκθεση είναι «αιχμηρή κατά των μνημονίων με... στρογγυλεμένες γωνίες». Ο δε ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντής κατήγγειλε «δυνάμεις που σήμερα μέσω της έκθεσης νομιμοποιούν την τρόικα και δικαιολογούν τις πολιτικές της», λες και θα μπορούσε μια επιτροπή της ΕΕ να κάνει κάτι διαφορετικό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα: Τις δηλώσεις Τσίπρα που υμνολογούσε το Ευρωκοινοβούλιο - τον «πιο δημοκρατικό ευρωπαϊκό θεσμό» όπως είχε πει αναφερόμενος στην πρωτοβουλία για την επιτροπή ελέγχου της τρόικας. Αλλά και την ευχή Λαφαζάνη που είχε προσπαθήσει να καλλιεργήσει ελπίδες ότι «κάτι καλό θα βγει από αυτήν την υπόθεση», συμπληρώνοντας μάλιστα ότι «η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρωζώνη, για να βελτιώσει τη θέση της και την προοπτική της».
Με αφορμή την έκθεση για την τρόικα και τη συζήτηση που έγινε, αποδεικνύεται ότι τόσο τα ευρωενωσιακά επιτελεία όσο και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου στο σύνολό τους δεν έχουν κάνει βήμα πίσω από την κεντρική στόχευση: Να αθωώσουν τα μονοπώλια, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και την αστική τάξη στα κράτη - μέλη της για την αντιλαϊκή βαρβαρότητα, παρουσιάζοντας την τρόικα (της οποίας τα 2/3 είναι η ΕΕ) για την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Ομως σήμερα, που ο άξονας μετατοπίζεται από τις πολιτικές με δημοσιονομικό περιεχόμενο στην υλοποίηση καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην εργασία, άνοιγμα αγορών κ.λπ., αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο ότι η κυβέρνηση με τις υποδείξεις της τρόικας υλοποιεί στρατηγικές του κεφαλαίου, κατευθύνσεις που ισχύουν από τη δεκαετία του 1990. Αυτό δείχνει η ΔΕΗ, οι ιδιωτικοποιήσεις στα λιμάνια, οι αναδιαρθρώσεις του κρατικού μηχανισμού. Οποιος ανακάλυψε όλα αυτά μετά το 2010, κοροϊδεύει το λαό. Βεβαίως οι εξελίξεις αυτές ανατρέπουν το παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλων σοσιαλδημοκρατών ότι η ΕΕ μπορεί να αλλάξει από τα μέσα, να γίνει φιλολαϊκή.
Επιβεβαιώνεται δηλαδή αυτό που λέει το ΚΚΕ εξαρχής: Οτι μόνη διέξοδος για το λαό δεν είναι να περιμένει ο «λύκος να γίνει αρνάκι», αλλά να αποτινάξει τα δεσμά της ΕΕ, να επιβάλει την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και τη μονομερή διαγραφή του χρέους με τη δική του εξουσία.
