Ομως οι εργαζόμενοι πρέπει να διαβάσουν πιο βαθιά τις εξελίξεις και να αναλογιστούν τι είναι πραγματικά αυτό που φταίει για την ανεργία, τη φτώχεια, τη μιζέρια, τη λαϊκή χρεοκοπία που αντιμετωπίζουν. Να αναρωτηθούν,
αν αυτό που «λείπει» από την Ελλάδα και από όλες τις καπιταλιστικές χώρες, που η εξαθλίωση (σχετική ή απόλυτη) προχωρά ακάθεκτη, είναι οι «επενδύσεις».
Τότε θα διαπιστώσουν ότι αυτό που συμβαίνει είναι ακριβώς το ανάποδο: Η προσέλκυση επενδύσεων, η ανταγωνιστικότητα, η κατοχύρωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, των κερδών για τους λίγους, προϋποθέτουν την απόλυτη και σχετική φτώχεια για τους πολλούς.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία, πέρα από την τήρηση δύο βασικών προϋποθέσεων: Της έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και του τσακίσματος των φτωχών αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου. Μόνο έτσι διαμορφώνονται τα περιβόητα «κίνητρα», που κάνουν την Ελλάδα «ελκυστικό προορισμό» για τους «επενδυτές». Και οι ανάγκες των επενδυτών, δηλαδή των επιχειρηματικών ομίλων, είναι αυτές που καθοδηγούν κάθε βήμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και όλων των αστικών κομμάτων.
Πώς κατοχυρώνεται η ένταση της εκμετάλλευσης; Με όλα αυτά που ζουν οι εργαζόμενοι στα χρόνια της κρίσης ώστε να έρθει αυτό το «ξέφωτο» για το κεφάλαιο και με όσα θα συνεχίσουν να ζουν για να μην αμφισβητηθεί αυτός ο δρόμος.
Αυτό το έζησαν οι εργαζόμενοι και στην περίοδο που προηγήθηκε της κρίσης, όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν οι μεγαλύτεροι στην ΕΕ και όμως οι μισθοί παρέμεναν καθηλωμένοι. Αλλωστε, η καπιταλιστική ανάκαμψη βασίζεται στο διαρκές άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των μισθών που παίρνουν οι εργαζόμενοι και των κερδών που τσεπώνουν τα αφεντικά τους.
Βασίζεται στην εντατικοποίηση και την πλήρη «ευελιξία της εργασίας», δηλαδή σε όλα εκείνα τα μέτρα που εξασφαλίζουν στους εργοδότες μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους. Εξασφαλίζεται με τις περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό σε τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, η Πρόνοια, «ως άχρηστες δαπάνες», προκειμένου να στηριχθεί με «ζεστό» χρήμα το κεφάλαιο.
Εξασφαλίζεται με την ενίσχυση των τραπεζών, προκειμένου να χρηματοδοτούν τα επενδυτικά σχέδια, ενίσχυση που πληρώνουν ποικιλότροπα οι εργαζόμενοι. Μαζί με τα παραπάνω απαιτείται και η δημιουργία ζωτικού «χώρου» για να δράσει το μεγάλο κεφάλαιο, για να επενδύσει δηλαδή σε νέους τομείς, αξιοποιώντας όλες τις αντεργατικές ρυθμίσεις. Γι' αυτό προωθούνται οι ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και όλο το πλέγμα μέτρων που κάνουν το βίο αβίωτο σε αυτοαπασχολούμενους, ώστε να τους βγάλουν από τη μέση και να καθαρίσει το έδαφος, για να συγκεντρωθεί η οικονομική δραστηριότητα σε λιγότερα χέρια (παραγωγική, εμπορική κ.λπ.) σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.
Τα παραπάνω όχι τυχαία περιγράφονται ως απαιτήσεις σε κάθε επίσημο κείμενο του ΣΕΒ και άλλων αστικών επιτελείων. Διαρκώς επαναλαμβάνεται π.χ. από τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες, διεθνείς οργανισμούς κ.ά. ότι πρέπει να προχωρήσουν αταλάντευτα οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» στην Ελλάδα. Να κρατηθούν οι μισθοί σε χαμηλά επίπεδα, να γίνει πιο ευέλικτη η «αγορά εργασίας», ενώ πρόσφατα ο ΣΕΒ διαπίστωνε ως επιτυχία ότι «έχει αρθεί σε αξιόλογο βαθμό η παλαιότερη ακαμψία στις συμβάσεις αορίστου χρόνου...».
Και, φυσικά, ο ΣΕΒ, ούτε μία ούτε δύο φορές, έχει ξεκαθαρίσει ότι αποτελεί ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι θα υπάρξει επιστροφή στο προ του 2009 εργασιακό καθεστώς. Αντίστοιχες είναι και οι κατευθύνσεις που δίνει η ΕΕ για το μέλλον της εργασίας, που ξεχωρίζει την αναγκαιότητα της ευελιξίας για να «προσαρμόζονται γρήγορα οι εργοδότες».
Αυτές οι πλευρές που διαμορφώνουν καθεστώς ζούγκλας, δεν ανήκουν στο χτες, ούτε μόνο στο σήμερα. Είναι στοιχεία της «κανονικότητας» και του ευρωπαϊκού κεκτημένου που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ για την «επόμενη μέρα».
Σάββατο 23 Δεκέμβρη 2017 - Κυριακή 24 Δεκέμβρη 2017
